Tijdens de afgelopen gemeente- en provincieraadsverkiezingen steeg het aantal rechtstreeks verkozen vrouwen in de gemeenten van 34% naar 36%. Deze lichte vooruitgang stemde ons niet echt euforisch en deed minister van Gelijke Kansen Milquet zelfs overwegen om een volledig ritssysteem voor toekomstige kieslijsten in te voeren. Herlees zeker het opiniestuk van Vera Claes en Els Van Hoof over de afgelopen verkiezingen.

Bovendien moesten we nog afwachten of deze vooruitgang zich ook in het aantal bestuursmandaten voor vrouwen zou doorzetten. Na 2006 telde Vlaanderen immers slechts 9% vrouwelijke burgemeesters en 34% vrouwelijke schepenen. Een telling in december leerde ons dat het aantal vrouwen onder de provinciale gedeputeerden met maar liefst 4,6% daalde, van 27,6% naar 23%. Op Vlaams-Brabant na, benoemde elke provincie zelfs maar één vrouw als gedeputeerde, het wettelijke minimum!

Ondertussen maakte minister van Binnenlands Bestuur Bourgeois de benoeming van 298 van de 308 Vlaamse burgemeesters bekend. Hieronder bevinden zich 39 vrouwen. Dit komt neer op 13% vrouwelijke burgemeesters in Vlaanderen, een stijging met 4%. West-Vlaanderen is met 16% vrouwen als burgemeester koploper. Vlaams-Brabant zit met 8% dan weer ver onder het gemiddelde. Opvallend is dat een meerderheid van vrouwelijke verkozenen in de gemeenteraad niet noodzakelijk tot een vrouwelijke burgemeester leidt. Slechts in 2 (Haaltert en Geel) van de 14 gemeenten met meer dan 50% vrouwelijke verkozenen vinden we ook een vrouwelijke burgemeester.

De bescheiden vooruitgang van vrouwen in de lokale politiek lijkt zich dus ook in het aantal uitvoerende mandaten door te zetten. Toch blijft er een enorm verschil tussen het aantal verkozen vrouwen en het aantal vrouwen in de uitvoerende functies bestaan. zij-kant blijft daarom maatregelen verdedigen die de deelname van vrouwen aan het politieke bestuur op alle niveaus bevorderen.