Het filmfestival van Cannes brengt dit jaar hommage aan Ingrid Bergman. De Zweedse steractrice, die dit jaar honderd jaar zou zijn geworden, maakte komaf met stereotypen en schopte tegen de schenen van het conservatieve Hollywood.

Het leek even alsof Cannes dit jaar in het teken van ‘la femme’  zou staan: bij de regisseurs zijn de vrouwen beter vertegenwoordigd – maar nog steeds in de minderheid – en ze schitteren op het scherm. Na ‘flatgate’ weten we wel beter. Wie geen hoge hakken draagt, is niet welkom op de rode loper. Dit gaat verder dan een dresscode, het is pure discriminatie. Veel emancipatie is dus niet te bespeuren op de Croisette: het laagje gendergelijkheid blijkt wel heel dunnetjes.

Nochtans was de affichekeuze voor deze 68ste editie wel een schot in de roos. Cannes koos voor de gracieuze lach van Ingrid Bergman en eert op deze manier de ster uit de kaskraker Casablanca, die in 1973 de festivaljury voorzat.

Ingrid Bergman (1915-1982) laat een erfenis van meer dan vijftig films achter. Ze werkte samen met Alfred Hitchcock, Roberto Rossellini en Ingmar Bergman, en schitterde naast Cary Grant, Humphrey Bogart en Gregory Peck. Ze won drie Oscars, twee Emmy’s en een Tony Award, acteerde moeiteloos in vijf talen en werd aanbeden als een heilige. Althans, wanneer ze zich schikte naar de normen van haar tijd.

Barvrouw

Maar het geëmancipeerde acteertalent liet zich niet in een keurslijf dwingen. Toen ze op 24-jarige leeftijd in Hollywood aankwam, werd ze gecast voor rollen die pasten bij haar engelachtige imago. Maar zij wilde zich ontplooien als actrice en zocht méér. Voor de film Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1941), waarin Ingrid Dr. Jekylls verloofde zou spelen en actrice Lana Turner de barvrouw, vroeg ze om de rollen te wisselen. Ze deed eveneens haar intrede op Broadway.

Van heilige naar hoer

Toen Ingrid ook in haar privéleven keuzes maakten die niet pasten bij de moraal van de tijd, joeg ze Hollywood tegen zich in het harnas. In 1949 speelde ze in Stromboli, een film die regisseur Roberto Rossellini speciaal voor haar had gemaakt. De twee begonnen een relatie, terwijl ze beiden nog getrouwd waren. Toen Ingrid ook een kind van Roberto kreeg, werd haar carrière gedwarsboomd: de heilige was een hoer geworden. Het koppel trouwde later, na de scheiding van hun eerdere partners, en zetten de beroemde actrice Isabella Rossellini op de wereld.

Tot de dood

Pas nadat ze scheidde van Roberto en opnieuw volop voor haar Hollywood-carrière ging, herwon Ingrid de adoratie van het publiek. Na een derde huwelijk en scheiding volgde de diagnose van borstkanker. Toch bleef ze acteren tot het bittere einde. In 1982 vertolkte ze nog de Israëlische minister-president Golda Meir, waarvoor ze in de prijzen viel. Datzelfde jaar overleed ze, op haar 67ste verjaardag.