Mannen die slachtoffer zijn van partnergeweld worden zelden serieus genomen. Dat toonde het recente filmpje van studente Kaatje Lucas nog eens aan: een man wordt op straat geslagen en vernederd, maar niemand reageert. In Leuven werd het project Mannenklap opgericht. Dit aanspreekpunt voor mannelijke slachtoffers, getuigen en plegers van partnergeweld is uniek in zijn soort.
Kaatje Lucas wilde voor haar afstudeerproject het taboe blootleggen rond mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld. Met succes: haar sociaal experiment met een ruziemakend koppel haalde vorige week het nieuws. In een filmpje zien we eerst hoe een meisje door haar vriend wordt geduwd en uitgejouwd in het centrum van Gent. De omstaanders stromen toe om de jongen op zijn plaats te zetten, hij krijgt bijna zelf een pak rammel. Maar wanneer de rollen omgedraaid worden en het meisje haar vriend slaat en vernedert, reageert niemand. Integendeel, sommige voorbijgangers kunnen een lach amper onderdrukken. Een man die geslagen wordt, blijft in de hoofden van veel mensen het toch een beetje een ‘sukkel’, die ‘onder de sloef ligt’.
Taboe
Het Nieuwsblad en De Morgen vroegen zij-kant om een reactie. Onze nationaal secretaris Vera Claes stelde dat het goed is om de problematiek onder de aandacht te brengen. “Het sociaal experiment legt nu op een visuele manier de vinger op de wonde.” Wel gaf ze aan dat de voorbijgangers niet te veel met de vinger moeten gewezen worden. “Als je erover nadenkt, zal je eigen reactie waarschijnlijk niet veel anders zijn”. En dat heeft natuurlijk veel te maken met het taboe rond het thema. “Vroeger werd partnergeweld gezien als iets tussen een koppel. Een privéaangelegenheid waar je je als buitenstaander niet mee bemoeit. Door de vele sensibiliseringscampagnes is dat gelukkig anders nu. Het verheugt me dat de vrouw zo snel geholpen wordt door omstanders. Wat geweld tegen mannen betreft, dat blijft er een groot taboe bestaan. Mensen denken nog te vaak dat hij ‘zijn mannetje maar moet staan’ en doen er zelfs lacherig over. Nochtans is geweld tegen mannen een groot probleem dat in de hulpverlening gelukkig wel ernstig wordt genomen.”
Mannenklap
Dat taboe ervaren ze ook bij Mannenklap. Kaatje Lucas ging voor haar afstudeerproject eveneens aankloppen bij dit Leuvense project. Mannenklap is een initiatief van de afdeling diversiteit en gelijke kansen van de stad Leuven en biedt mannelijke slachtoffers, getuigen en plegers van huiselijk geweld gratis en anoniem een luisterend oor. Met geweld worden alle handelingen bedoeld die mensen schade berokkenen of hun vrijheid beperken: het gaat dus niet alleen over slaan, maar ook over bedreigingen en vernederingen, seksueel geweld, diefstal of chantage. De vertrouwenspersonen zijn altijd telefonisch bereikbaar voor een gesprek en totale discretie wordt steeds gegarandeerd.
Bekendmaking
Mannenklap werd een jaar geleden onder impuls van schepen van Gelijke Kansen Denise Vandevoort opgericht, en is nu operationeel. Het project draait volledig op vrijwilligers, professioneel begeleid door gelijkekansenconsulente Kristel Wildiers.
Volgens Kristel Wildiers werden er tot dusver nog geen oproepen geregistreerd. Bij Mannenklap zijn ze ervan overtuigd dat dit met het grote taboe rond het thema te maken heeft. “Ons doel is dan ook eerst en vooral om geweld tegen mannen in de openbaarheid te brengen. Vergelijk het met huiselijk geweld tegen vrouwen: reeds vanaf de jaren ’70 werken we aan het bespreekbaar maken van deze problematiek, en nog steeds bestaat er grote schroom bij vrouwen om hierover te getuigen. Bovendien is voor mannen bellen en praten over het probleem nog een grotere stap. Onze vrijwilligers weten uit jarenlange ervaring dat mannen vinden dat het not done is om je vrouw aan te geven omdat ze je psychisch of fysisch geweld aandoet.”
Meer info:
Bel Mannenklap: 0490 66 83 04 of 0496 56 56 45
www.mannenklap.be
Mannenklap is regelmatig op zoek naar vrijwilligers: fondsenwervers, PR- en communicatiemensen, promotiemedewerkers, vertrouwenspersonen… Help je mee? Contacteer dan Mannenklap: 016/27.26.37 – mannenklap@leuven.be
Vluchthuis SAM
Sinds een jaar kunnen mannen ook terecht in het SAM Huis, het eerste vluchthuis voor mannen in ons land. Het Huis maakt deel uit van het CAW Boom Mechelen Lier en richt zich op mannen die slachtoffer zijn van geweld binnen hun relatie of hun familie.
Meer info:
Herkenbaar. Doch nooit geweld in openbaar. Wel vernederingen. Geweld gebeurde onder aanmoediging van ex door de kinderen. Tevergeefs uitlokken van gewld door de kinderen terwijl ex lachend filmde (cfr echtscheidingsdossier). Nooit op ingegaan. Wel vluchten naar terras waar ik dan niet meer geslagen werd omdat de buren het zouden horen. Steeds terrasdeur op slot. En als ik dan terug binnenkon liep ik steevast in de armen van de opgeroepen politie. Ex was dan van lachend overgegaan naar hysterisch wenen met beschuldiging dat ik agressief zou zijn. Mijn blauwe plekken tonen en er hun op wijzen dat als ik inderdaad agressief zou zijn het wel verwonderlihk is dat er kan gebeld worden, de deur opengezet kan worden en zelf opgesloten ben op terras werd steevast weggelachen. “Niet zeveren he meneer”
Ex was altijd al wel narcistisch maar kon daar mee om (vrienden laten vallen, werkfrustraties aanhoren enz)
Doch op het moment dat ze een relatie is aangegaan met de vroegere leraar van mijn dochters (blijkt nu) en escalatie van het narcistische gedrag. Het naar haar eigen zeggen “ik krijg u eronder”.
Eerst begonnen met financiele controle (bedelen achter tankgeld om mijn job als thuishulp te kunnen uitvoeren).
Volledige mediacontrole, door aannemen van dubbele accounts. Ik ben digibeet en er werd geweigerd om mijn gsm op de printer te verbinden waardoor ikzelf verplicht werd om mijn uurrooster naar ex te sturen voor ik een copie kreeg (gedwongen schending beroepsgeheim). Owen de telefoons en thuiskomst als ik dan 5 minuten later durfde thuis te komen. (Moest zelf aantonen dat er inderdaad fille was).
Sociale isolement. Ik mocht niet naar buurfeesten, zelf niet meer mee naar schoonouders (terwijl ziji hun wijsmaakte dat ik dat niet wou). Heb op 29 jaar werk 5x de toestemming gekregen om te gaan eten met de collega’s (de laatste 5 jaar zelf helemaal niet). Nieuwe vrienden werden steevast afgeschilderd, of afspraken tegengewerkt (afnemen autosleutels, geen geld)
Angst aanjagen door vb te zeggen dat mijn werkgever had gebeld om te zeggen dat ik ontslagen werd.
Opsluiting bij ziekte (mijn sleutels nam ze mee naar haar werk).
Me overal zwart maken en flagrante leugens en “fantasie”verhalen vertellen. Alle vroegere “vrienden” (eigenlijk haar vrienden dus) verloren.
Meer dan 2 jaar verplicht in de zetel slapen. Werd wel in de rechtbank anders voorgesteld. Alsof je na een rugoperatie ervoor kiest om in de zetel te slapen?
Constant vernederen en de schuld krijgen van alles wat maar misliep. Soms zei ik zelf dat het mijn fout was dat het weer regende.
Opsluiten op terras. De reden waarom mijn buren mij veel aan de voordeur zagen roken.
Ontzeggen van eten (pas steun en geloof gekregen nadat mijn zus ex had gebeld en ze als antwoord kreeg dat er genoeg in de frigo stak. 1x gedaan daarna nooit meer en omdat ik geen geld had at ik hondenbrokken in water opgelost, want dat viel niet op).
Het ergste vanal. Periodes van complete negatie. Mijn aanwezigheid gewoon negeren.
Fsmilie constant staan zwart maken en vernederen.
Medicatie vermengen in drank. Dat ook toegeven , om te zien hoe ik zou reageren.
Maanden aan een stuk elke dag zeggen “maakt u toch van kant, daarmee is het hier allemaal direct van mij en krijg ik nog weduwenpensioen”, met zelf verwijzingen naar de geschikte brug, of dat ik te laf was om dit te doen.
De stress om hoe het weer zou zijn als ik thuiskwam was uoteindelijk zo hoog dat ik mij regelmatig bij het naar huis rijden mij opzij moest zetten om over te geven.
Mijn ex heeft ook 4x de scheiding aangevraagd en zich dan weer verzoent (waarschijnlijk omdat ze het beoogde resultaat “ik krijg u eronder man”, niet bereikt had. Tuurlijk kan de vraag gesteld worden waarom ik dan niet verder ging. Simpelweg de hoop dat er dan toch een ommezwaai zou zijn.
Het ergste van dit alles is het constante ongeloof of weglachen door andeten. Politie lacht je verhaal weg . Ik heb mij verschillende keren laten opnemen voor depressie (vlucht en krijg ff rust man), maar de hulpverleners minimaliseren dit. Laat staan nemen dit op in hun opname- of onslagverslag (cfr verplichting doorgeven aan bevoegde instanties)
Een contactname met de sociale dienst van de politie om melding te maken liep op niets uit. (Dit ter bescherming van mezelf en eventuele latere bescherming van de kinderen). De feiten waren te zwaar om bij een melding te blijven en zouden sowieso doirgegeven worden aan de procureur. Tot ik mijn ex haar naam vermelde. Daar zij eveneens sociaal assistente is en proffetioneel contact heeft met de sociaal assistente was her ineens toch niet zo erg meer en moest ik toch eerst eens goed nadenken voor ik die stap zou nemen.
Nu is de dreiging of toch het mij psychisch neerhalen nog reëler doordat we midden in de verdeling zitten. Tegenwerken van contact met de kinderen. De verplichting tot medezeggenschap un de opvoeding naast zich neerleggen. Het achterhoyden van informatie ivm met studies, studietoelagen en studiebeursen (cfr af te trekken van bijzondere kosten).
Zeker nu met de feestperiode valt het gemis aan contact met de kinderen zwaar. Raar hierbij is dat ik nu plots allerhande filmpjes van vroeger waar de kinderen plezier hadden met mij krijg doorgestuurd. Mijn vertrouwen staat zo laag dat ik bijna zeker weet dat dit weer een opzet is om mij toch nog voor het einde van de verdeling mij terug psychisch kapot te krijgen