DS 22 juli

Als het wetsontwerp over de naamgeving wordt goedgekeurd, zullen ook moeders in de toekomst hun naam kunnen doorgeven aan hun kinderen (DS 20 juli). Ook de dubbele naamgeving zal tot de mogelijkheden behoren.

Het eerste wetsvoorstel van Luc Van den Bossche dateert al van 3 februari 1986. ‘Feminist’ Van den Bossche bepleitte rigoureus dat alle kinderen voortaan de naam van hun moeder zouden krijgen. Vanuit het principe mater semper certa est (het moederschap is altijd zeker) is dit vandaag nog de meest logische en biologische juiste benadering. Maar maatschappelijk is het niet verantwoord om de ene discriminatie te vervangen door een andere.

De hervorming van de naamsoverdracht is dringend nodig. Zowel op nationaal niveau als volgens het internationaal en Europees recht is de Belgische regelgeving hopeloos achterhaald en strijdig met een aantal internationale verdragen. Om de zaak vooruit te helpen lanceerde ik op moederdag samen met andere pleitbezorgers een facebookactie. Sedertdien gebruik ik op mijn profiel consequent ook de naam van mijn moeder naast die van mijn vader.

Waarom doet Belgiƫ er zo lang over om de wet aan te passen? Wie de talrijke parlementaire en maatschappelijke debatten hierover gevolgd heeft zal het kunnen getuigen: de meningen liggen vaak ver uit elkaar en de discussies verlopen meestal emotioneel, niet het minst bij mannen die zich in hun vaderschap gekrenkt voelen. Niets is dan ook zo fundamenteel eigen aan mensen als de naam die ze dragen.

Met de ruime mogelijkheden die voorzien zijn in het wetsontwerp van minister Turtelboom is de maximale keuzevrijheid gegarandeerd. Ouders die zelf een dubbele naam dragen zullen maar liefst 16 mogelijke familienamen aan hun kinderen kunnen geven.

Tegelijk kan dit aanleiding geven tot familietwisten. Vanuit het gelijkheidsbeginsel pleit ik voor de dubbele naam, in de volgorde door ouders te kiezen en zoals geadviseerd door het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Het is duidelijk, beperkt de keuzemogelijkheden en voorkomt onenigheden binnen families. Bovendien vermijden we zo dat er toch weer vanuit een behoudsgezinde reflex ‘gekozen’ wordt voor de naam van de vader. Onderzoek uit Nederland, waar ouders sinds 1998 een keuze kunnen maken tussen een van hun beider namen, heeft geleerd dat amper 5 procent kiest voor moeders naam. Maar daar bestaat tenminste een keuzemogelijkheid, die vandaag in BelgiĆ« nog ontbreekt.

Wat er ook van zij, ik hoop dat het parlementaire debat hierover in het najaar eindelijk beslecht zal worden. In vaders naam, in moeders naam, in beider naam? In hemelsnaam, dat het vooruit gaat.

Vera Claes Verleye

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.