retro-fifties-lady-art-collage-1461614455kudEen belastingaftrek afschaffen om huisvrouwen te emanciperen. Dat was het nieuwste ideetje van de liberale voorzitter het voorbije weekend. Emanciperen en huisvrouwen in één zin: altijd prijs. Want terwijl conservatief Vlaanderen zich warm loopt om de laatste der Mohikanen, de vrijwillig thuisblijvende vrouw aan de haard, te verdedigden met termen als feminiene, warme zorg en waarden, loopt liberaal Vlaanderen over van verontwaardiging omdat alleenstaande moeders níet van de aftrek kunnen genieten en dus overduidelijk gediscrimineerd worden.

Nog los van het feit dat het hier om een ideetje gaat dat vandaag vooral ergernis en teleurstelling oproept (45% van de vrouwen die vandaag aanspraak maken op de quotiënt zijn 65 of ouder en zullen naar alle waarschijnlijkheid  – ook al moeten we straks tot ons 67 werken – niet gauw in sollicitatiemodus schakelen om nog twee jaren buitenshuis te werken), is het ook een waanidee te denken dat mensen geëmancipeerd worden door hen iets af te nemen. Want de werkelijkheid is anders. Er zijn nog nooit zoveel vrouwen in het hoger onderwijs geteld als vandaag. Ze vinden dus duidelijk hun weg. En ze doen het nog goed ook. Jongens, maak maar plaats. De primi inter pares zijn zo zachtjesaan overal vrouwen. Met de vrouwelijke ambitie is dus niks aan de hand.

Op de arbeidsmarkt doen ze ’t ook niet kwaad. Bij startende youngsters halen de vrouwen overigens de beter betaalde banen binnen. Alleen na de komst van kinderen gaat het mis. Want als er dan gekozen wordt om thuis te blijven, zijn het nog altijd vooral vrouwen die dat front moeten bewaken. Of dat uit vrije wil is, is maar de vraag. Onderzoek leert dat van alle werkende vrouwen maar liefst 45% deeltijds werkt. Bij de mannen gaat het om slechts 11%. Als je de deeltijds werkende vrouwen dan vraagt of ze er écht voor kiezen deeltijds te werken, zegt slechts 9% dat dat het geval is. Alle anderen hebben hun redenen om toch maar deeltijds te werken. Die redenen heten vooral gebrek aan betaalbare kinderopvang of ouderenzorg. En ook: een partner die zijn deel niet doet.

Het is dus niet zo gek te denken dat  – als in de toekomst komaf zou gemaakt worden met de huwelijksquotiënt zoals Rutten voorstelt – het tóch vooral vrouwen zullen zijn die thuisblijven. Ook al is er dan geen belastingaftrek meer voorzien. Want met de afschaffing van de aftrek (en bijhorende investering in opleidingen) zijn er nog niet meer inkomensgerelateerde plaatsen in de  kinderopvang. Is er ook nog geen maximumfactuur in het rusthuis. Is de onderhoudsplicht voor behoeftige ouderen nog niet afgeschaft. Is gelijk loon voor gelijk werk nog geen realiteit in België. Zijn alle partners nog niet overtuigd van het idee dat samen kinderen maken ook betekent dat je er samen zorg voor draagt.  En bijgevolg zal het met die beoogde “emancipatie” van huisvrouwen zo’n vaart niet lopen.

Tot slot is het ook maar de vraag of er veel desperate huisvrouwen op die emancipatie door mevrouw Rutten zullen zitten te wachten. Het antwoord op hun vraag ligt namelijk eerder in betaalbare kinderopvang, ouderenzorg én gelijk loon voor gelijk werk (en partners die niet te beroerd zijn om in het huishouden hun poot uit te steken). Het zou emanciperend zijn als partijvoorzitters zich dáár sterk voor zouden maken.

Inga Verhaert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.