De politieke spelletjes rond de versoepeling van de abortuswet zorgen voor verontwaardiging bij veel vrouwen, maar zeker bij wie zelf ooit de moeilijke beslissing nam om een zwangerschap af te breken. We ontvingen deze moedige getuigenis:

Ik ben het beu. Al die mannen en vrouwen (!) die denken te weten wat het beste is voor een vrouw die voor de keuze staat om haar kindje al dan niet te houden, politici die de abortuswetgeving als pasmunt gebruiken, zij die denken dat ze onze stem mogen zijn terwijl ze absoluut niet weten hoe het voelt om een abortus te ondergaan. Net daarom wil ik anoniem mijn verhaal doen. Met de nadruk op “mijn” omdat elke situatie anders is. Met mijn verhaal wil ik inzicht verschaffen in hoe een abortus verloopt.

We gaan een aantal jaren terug in de tijd, een donderslag bij heldere hemel. In het midden van die vrijdagnacht, op een festivalweide drong het echt tot mij door. De signalen die mijn lichaam me gaf waren niet die van mijn regels die alsnog zouden doorbreken. Ik realiseerde daar en dan, in het midden van die weide, dat ik mogelijks wel eens zwanger kon zijn. Zwanger van een man die ik nog maar een aantal maanden kende, de man met wie ik op dat moment stond te dansen.

In paniek stuurde ik een sms’je naar een vriendin: “Hi…, ik denk dat ik zwanger ben. Wat moet ik doen?!” Die vriendin bleek achteraf mijn reddende engel te zijn! Haar antwoord op mijn sms’je: “Om hoe laat ben je morgen wakker? Ik zal langskomen, ik heb nog een test liggen.” Na de sms’jes draaide ik me om en fluisterde in het oor van de man: “Ik denk dat ik zwanger ben.” Zijn antwoord: “Je zei al dat jouw regels precies lang uitbleven.” We probeerden die nacht te doen alsof er niks aan de hand was.

Samen met die vriendin deed ik ‘s ochtends de test. De test bleek na minder dan een minuut al positief te zijn maar om één of andere gekke reden dacht ik dat het 2e streepje nog zou verdwijnen, zoiets noemen ze ontkenning. Maar zo’n streepje verdwijnt niet. Shit, shit, shit, paniek… Mijn eerste gedachten waren: “Nee he, het kan toch niet waar zijn! Misschien is de test mislukt? Ik kan toch niet zwanger zijn? Dat bestaat niet. Kom jong.” Diezelfde vriendin sprong in haar wagen en ging een 2e test halen bij de apotheek. Want misschien is een test van bij de apotheek wel van een betere kwaliteit. Shit, ook die bleek positief te zijn.

Het volgende dat door je hoofd gaat: “Ik moet X op de hoogte brengen. Hoe doe je zoiets?” Het antwoord van diezelfde vriendin: “Hem bellen he.” X wist dat ik de test ging doen, dus toen ik hem belde vroeg hij me met enige onzekerheid in zijn stem: “En?” Mijn even onzekere antwoord: “Niet goed he.” Zijn respons: “Wat gaan we doen?” Die van mij: “Tja, wat gaan we doen?” Een lange stilte volgde. Er werd niks meer gezegd, geen beslissing genomen. We besloten het gesprek te staken.

Diezelfde dag gingen we opnieuw naar het festival, we dansten, hielden de hele nacht elkaars hand vast. We wisten allebei dat het kindje houden geen verstandige keuze zou zijn maar die beslissing neem je niet op 1-2-3. Want ondanks de situatie waren er ook heel wat zaken die pleitten voor het houden van het kindje. We waren allebei begin de 30, hadden een goeie job, hadden een goed inkomen, we hebben een fantastische familie die ons zou kunnen ondersteunen…

Uiteindelijk besloot ik op maandag (48 uren na de test!) en nadat ik werkelijk elk woord op de site van het abortuscentrum had gememoriseerd alsnog naar het centrum te bellen. Daar kreeg ik te horen dat ik pas de week daarop, op donderdag, naar het centrum kon komen voor een eerste consultatie. Tussen de test en het telefoontje zaten 48 uren om na te denken. Tussen het telefoontje en de eerste consultatie zat nog eens een dikke week. Een dikke week om na te denken en te praten met X. Wees gerust, nadenken en praten doe je! Honderden scenario’s hebben we overlopen. Bij mij stond mijn keuze vast nog voor ik mijn eerste consultatie had in het centrum. Ik kon dat kindje nooit geven wat het naar mijn aanvoelen verdiende. En ja, veel lezers zullen me nu verwijten dat ik veilig had moeten vrijen. Maar laten we eerlijk zijn, hoeveel zwangerschappen zijn écht gepland?

Voor de eerste consultatie ging ik alleen naar het centrum, dat voelde voor mij beter aan want het was in de eerste plaats mijn keuze om naar het centrum te gaan. Dat terwijl ik wist dat X mij 100% steunde.
Het centrum voelde heel erg huiselijk aan. Dat was een gigantische opluchting. En écht, alle lagen van de maatschappij zitten in de wachtruimte. Een vrouw van midden de 40 met een mooie handtas van Delvaux, ik, een dertiger met een fantastisch mooi en spannend leven, een meisje met haar vriendje, ik schat dat ze tussen de 16 en maximaal 18 jaar oud waren.

In het centrum had ik een gesprek over de zwangerschap. Ik kreeg te horen welke opties je als vrouw hebt: het kindje houden, de zwangerschap beëindigen of de zwangerschap uitzitten en voor adoptie kiezen. Nog eens, mijn keuze stond vast nog voor ik het centrum betrad. In datzelfde gesprek met de psychologe/therapeute heb je het ook over anticonceptie. Na het gesprek ga je naar de gynaecologe die in het centrum werkt. Zij was degene die een eerste echo van ons kindje maakte (ik spreek bewust van kindje en niet foetus want dat was mijn kind) om na te gaan hoeveel weken ik zwanger was. Dat bleek 10 à 11 weken te zijn. Plots begint de tijd te tikken! Je hebt nog één week tijd voor de ingreep. Ik wist dat ik het kindje niet zou houden en toch voelde ik die tijdsdruk. Stel je voor dat je op dat moment nog zou twijfelen of dat je zou ontdekken dat je gewenste kindje zeer zwaar behoeftig zou zijn en je niet weet of je wil dat jouw kind zo op de wereld moet komen?! De realiteit leert me dat ik niet de enige ben die zo laat doorhad dat ze zwanger was. Zelfs mijn vriendinnen die heel graag zwanger wilden worden hadden pas na weken door dat ze ook effectief zwanger waren. Dus politici die op de radio durven beweren dat een periode van twaalf weken voldoende lang is omdat je als vrouw om de vier weken je regels zou hebben en dus snel kan weten dat je zwanger bent, trekken het verhaal wel heel erg op flessen.

Wat niet aan bod kwam tijdens de eerste consultatie maar ook niet na de ingreep, en wat ik als een ongelooflijk gemis heb ervaren: de therapeutische hulp die je zou kunnen moeten krijgen als vrouw. Want de rollercoaster die je na de ingreep kan doormaken is heftig.

Na de eerste consultatie in het centrum werd een datum geprikt voor de ingreep. Nog eens zes dagen wachten. Zes dagen! In mijn geval, tussen de test en de ingreep wist ik bijna 3 weken dat ik ongewenst zwanger was! Dat is ellendig lang wachten. De dag dat ik naar het centrum belde was voor mij eigenlijk de dag waarop ik besloot het kindje niet te willen houden. Ik had al eens al die tijd gehad om na te denken. Waarom moest ik dan nog zo vreselijk lang wachten op de ingreep?

Bij het verlaten van het centrum stond diezelfde vriendin als een rots in de branding op me te wachten. We zijn gaan ontbijten om even alles te vergeten. Daarna belde ik naar X, die op dat moment in het buitenland zat voor z’n werk, om hem bij te praten.

Een week later werd de ingreep in de namiddag uitgevoerd. X en ik zijn eerst uren met de auto gaan rijden. De blik op oneindig, de radio aan, opnieuw elkaars hand vasthoudend. We zijn gaan lunchen, nog nooit heb ik twee mensen een lunch zien eten met zoveel onzekerheid in hun ogen. Daarna reden we door naar het abortuscentrum. Nog eens heb je als vrouw, zonder je partner, een gesprek met de psychologe. Ook hier bevestigde ik mijn keuze. De ingreep zelf, dat waren (voor mij) drie lange minuten… Gelukkig stond de lieve verpleegster daar, om opnieuw mijn hand vast te houden, wat een gebaar. Na de ingreep ga je naar een privéruimte om even te bekomen. X, die daar op me zat te wachten, en ik hebben elkaar minutenlang geknuffeld. Het was voorbij. Dat dacht ik toen. Na de ingreep zijn we chocoladetaart gaan eten. Sindsdien eten we elk jaar op de dag van de ingreep chocoladetaart. Dat is ons moment om even stil te staan bij die periode in ons leven.

Maandenlang heb ik op een rollercoaster gezeten om u tegen te zeggen. Het kindje mag dan wel weg zijn, je lichaam is nog een hele tijd zwanger. Tijdens het rouwproces overviel me het idee dat ik iets ‘strafbaar’ had gedaan. We groeien op in een maatschappij van schuld en boete. Alsof de keuze voor de ingreep niet lastig genoeg was, moest ik ook leven met het idee dat ik iets ‘strafbaar’ had gedaan als vrouw, als mama. Want ja, ondanks het feit dat ik het kindje niet heb gehouden zal ik altijd de mama van dat kindje zijn.

Een jaar na de ingreep besloot ik alsnog professionele hulp in te roepen om me door de rouwperiode te loodsen. Iemand die me leerde dat ik helemaal niks ‘strafbaar’ had gedaan. Iemand die me liet inzien dat ik de meest humane keuze heb gemaakt die ik kon maken. Iemand die me ook leerde dat ik, ondanks het feit dat ik er heel bewust voor koos het kindje niet te houden en daar geen minuut spijt van heb gehad, alsnog het kindje graag mag zien.

Waarom deel ik mijn verhaal hier en nu?

1. Ik wil via mijn verhaal duidelijk maken dat je als vrouw niet halsoverkop de keuze maakt om je zwangerschap te beëindigen, wat bepaalde politici je ook willen laten geloven.
2. Naar een abortuscentrum, gynaecoloog… bellen staat niet gelijk aan langsgaan voor een eerste consultatie. Ook daar zit tijd tussen, tijd waarin je als vrouw heel veel nadenkt.
3. Zes dagen tussen de eerste consultatie en de ingreep voelen als maanden aan. Geef de vrouw een keuze om minimaal 48 uren na de eerste consultatie voor een ingreep te gaan. Het bestaan van die mogelijkheid wil niet zeggen dat alle vrouwen ook na 48 uren opnieuw in het centrum zullen staan voor een ingreep.
4. Twaalf weken is een korte periode. Voor vele vrouwen een veel te korte periode. Zo’n keuzes kan je niet maken onder tijdsdruk.
5. Het vraagt veel tijd om een abortus een plaats te geven in je leven, het idee dat je iets ‘strafbaar’ hebt gedaan weegt als lood. Je doet als vrouw niks strafbaar, je maakt een humane en doordachte keuze.
6. Er moet veel meer aandacht komen voor het verhaal na de ingreep. Geef vrouwen de optie om een aantal gesprekken na de ingreep aan te gaan met een therapeute in het abortuscentrum, kom financieel tussen in de therapie… Laat ons niet in de steek na de ingreep.