Onze voorzitster, Inga Verhaert, kroop in haar pen naar aanleiding van Keulen en de dolle mina’s editie 16, pitspoezen en oudere mama’s.
Bij zij-kant, de progressieve vrouwenbeweging, voeren we al jaar en dag actie tegen vrouwendiscriminatie. Dat is erg nodig. Helaas. Ook in 2016 nog. Om je een idee te geven: dagelijks worden in dit land 80 vrouwen verkracht. Slechts 8 daarvan doen aangifte. Van de aangiftes resulteert 1 % in gevangenisstraf. We strijden met onze Equal Pay Day (EPD) campagne al 12 jaar tegen de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Die bedraagt in België nog 20% voor een brutomaandloon in de privé sector. Ook voor toegankelijke seksuele en reproductieve gezondheidszorg voor vrouwen wereldwijd, voor quota in raden van bestuur, voor rechtvaardige pensioenen, voor correcte beeldvorming van meisjes en vrouwen in media… zijn we dag in dag uit strijdbaar.
Toen een paar weken geleden dus terecht grote verontwaardiging losbarstte over het geweld tegen vrouwen in Keulen, waren we in figuurlijk blijde verwachting. Verwachting van steun aan de feministische zaak. Zo velen roerden zich plots in gezamenlijke verontwaardiging over het lot van deze vrouwen. Vrouwen en mannen die we nooit eerder als feministen hadden gezien of gehoord, wierpen zich plots op als dolle mina’s editie 16. Dat zag er dus veelbelovend uit voor onze strijd hier en elders. De waarden van de verlichting, gelijkheid tussen vrouwen en mannen: we zouden nu met veel méér mensen de lichtstand eens goed verhogen. Niks geen schemerlampstand meer. Volle stadionverlichting voortaan! En zo zouden de criminelen in Keulen toch nog iets goeds voortbrengen. Een half leger nieuw overtuigde feministen!
Bij zij-kant zijn we razend benieuwd of we volgend jaar Equal Pay Day in januari in plaats van in maart kunnen houden. Eenieder zal nu wel beamen dat vingers in onze portemonnee even ongewenst zijn als in onze slip. Het jaar erop? Weg met die Equal Pay Day-handel. Gelijk loon voor gelijk werk is dan in België vast de evidentie zelve. Fijn. Hebben we bij zij-kant handen vrij om de quota voortaan voor mannen te verdedigen. Want zo zijn we: met steun van mannen hebben we hier en daar quota bekomen, omgekeerd doen wij voor hen hetzelfde. Het ene plezier is het andere waard, nietwaar?
Jaarlijkse en steeds weerkerende campagnes tegen partnergeweld hopen we niet lang meer te hoeven voeren. Al die nieuwe feministische force gaat maken dat politiediensten geweld op vrouwen thuis, op straat en op de werkvloer als de gesmeerde bliksem zullen uitbannen. Vanzelfsprekend krijgen ze daartoe de nodige middelen. De slachtoffers alle noodzakelijke steun en opvang. (En vrouwen zullen uiteraard ook meteen ophouden in groep mannen te molesteren. Bij de vrouwenbeweging gaan we daar streng op toezien.)
En vrouwonvriendelijke fenomenen als porno? Die zijn straks verleden tijd. Geen man in ‘t land die er nog naar gluurt op schermen, posters, bladen. Jammer maar helaas voor de ene sector waar vrouwen meer verdienen dan mannen. De porno-industrie gaat in België geen klanten meer hebben. Sorry, dames porno-actrices. Maar de loonkloof zal ook gedicht zijn. Jullie vinden vast ander, even goed betaald werk. En mannen zullen je vanzelfsprekend blijven bewonderen. Om je brains en deskundigheid. Dat spreekt.
Denigrerende opmerkingen, schunnige commentaar, aanspreektitels als “uffrake”: gone baby gone. Losse handjes op kantoor of op café? Ze zijn straks maar een verre, vage, nare herinnering. In de raden van bestuur van het Belgisch bedrijfsleven vragen we voortaan -vanzelfsprekend- geen excuusguus meer maar enkel mannen die ook écht competent zijn. En thuis wordt het ook anders. Er komt een faire taakverdeling: gedeelde strijk is namelijk halve smart. De kinder- en mantelzorg: alles netjes en solidair gedeeld.
Een paar weken na Keulen zijn onze verwachtingen al fel getemperd. Een lukrake greep uit berichtgeving van de laatste dagen leert dat in 2016 pitspoezen in het autosalon nauwelijks wenkbrauwen doen fronsen. Dat conservatieve opiniemakers de aanpak van seksueel geweld (ondanks overweldigend bewijs van het tegendeel) in dit land best oké vinden. Dat publicisten het bestaan vrouwenemancipatie te vertalen als alibi voor zelfmedelijden. Dat het lot van vrouwen en kinderen die vastzitten in oorlogsgebied eigenlijk de schuld is van dilettante vrouwenbewegingen en niet van moorddadige (staats)terreur. Dat oudere papa’s ferm zijn en oudere mama’s freaks. Dat prominente presidentskandidaten vrouwen publiekelijk kunnen vernederen en daarmee wegkomen. Dat slachtoffers van verkrachting zwijgen uit angst zelf de schuld te krijgen. Oftewel: dubbele moraal, terug van nooit weggeweest.
Aan alle recent overtuigde en zelfverklaarde feministen dus deze boodschap: wees welkom. Blijf zolang je wil. En doe vooral ALSOF je thuis bent.